Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Κρίστοφερ Χίτσενς (1949-2011) αναφέρει:

«Όταν ο Νίκος Καζαντζάκης επισκέφτηκε την Αγγλία, το 1939, δεν βρήκε καμία ανταπόκριση στην Αγγλοφιλία του  πέρα από μιαν αόριστη και συνηθισμένη συμπάθεια για την Αρχαία Ελλάδα. Σε αυτήν την κατάσταση των πραγμάτων, επρόκειτο να σημειωθεί μια απότομη και δραματική αλλαγή. Δύο χρόνια μετά το ταξίδι του Καζαντζάκη, η Μεγάλη Βρετανία και η Ελλάδα βρέθηκαν να είναι οι μόνες ευρωπαϊκές δημοκρατίες που αντιδρούσαν στην επιβολή της Νέας Τάξης του Χίτλερ. Η επική υπεράσπιση της Κρήτης, η αποστολή βρετανικών στρατευμάτων και η γενναιότητα του ελληνικού πληθυσμού, δημιούργησαν μια εντύπωση που είναι ακόμα ζωντανή στη μνήμη των επιζώντων, εμπνέοντας μερικά από τα καλύτερα κείμενα για τον πόλεμο στην Ευρώπη. Στην πιο κρίσιμη φάση αυτού του απελπισμένου αγώνα, η βρετανική κυβέρνηση αναγκάστηκε να λάβει υπόψη της μια επερώτηση που υποβλήθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων, στις 23 Ιανουαρίου 1941, από τη βουλευτή των Συντηρητικών, Θέλμα Κάζαλετ».

Η επερώτηση διατυπώνεται στα πρακτικά της Βουλής ως ακολούθως:

 ΕΛΛΑΣ (ΕΛΓΙΝΕΙΑ ΜΑΡΜΑΡΑ)

 Η κυρία Κάζαλετ ρώτησε τον Πρωθυπουργό αν πρόκειται να προτείνει νομοθετικά μέτρα τα οποία να επιτρέπουν την επιστροφή των Ελγίνειων Μαρμάρων στην Ελλάδα, ύστερα από το τέλος των εχθροπραξιών, ως κάποια αναγνώριση της εξαιρετικής της στάσης υπέρ του πολιτισμού.

Και ενώ λοιπόν το Υπουργείο Εξωτερικών της Αγγλίας ετοίμασε ένα προσχέδιο για την επιστροφή των μαρμάρων, μετά τον πόλεμο ξεχάστηκε.

Ε.Φ.